W dobie operacji asynchronicznych i konfliktów poznawczych ochrona infrastruktury krytycznej nie może opierać się wyłącznie na zabezpieczeniach technicznych.
Dziś zagrożeniem nie jest tylko to, co może zostać zaatakowane, ale to, co system może zrobić sam ze sobą, gdy zostanie poddany precyzyjnie zaprojektowanemu zakłóceniu.
W epoce postępującej cyfryzacji, infrastruktura krytyczna (IK) nie ogranicza się już do fizycznych obiektów, jak elektrownie czy wodociągi. Przekształciła się w ekosystem zależności, kodów, sensorów i danych — i to właśnie one stają się dziś polem bitwy.
Ochrona infrastruktury krytycznej w obecnych czasach wymaga zintegrowanego podejścia, które uwzględnia zarówno fizyczne, jak i cyfrowe aspekty bezpieczeństwa. Wymaga to nie tylko współpracy między sektorem publicznym i prywatnym, ale również stałego rozwijania umiejętności pracowników oraz inwestycji w nowoczesne technologie i badania nad bezpieczeństwem.
Działaniem w ramach cyklu zarządzania ryzykiem jest jego identyfikacja sprowadzająca się do wykrycia źródeł ryzyka i jego opisu, a następnie usystematyzowania ryzyk według przyjętych kategorii. Ze względu na charakter czynności proces ten powinien być wykonywany wielokrotnie zarówno podczas planowania, jak i w nieskończonym cyklu zarządzania ryzykiem.
W celu przeciwdziałania zagrożeniom zniszczenia, uszkodzenia bądź zakłócenia funkcjonowania infrastruktury krytycznej, istotne staje się podejmowanie skoordynowanych przedsięwzięć przez wszystkie zaangażowane podmioty w obszarze ochrony tej infrastruktury. Jednym z takich działań jest bieżące wykonywanie analizy ryzyka i przekładanie jej wyników na wdrażane środki ochrony.
Efektywne zarządzanie ryzykiem, niezależne od formy i obszaru działania, wymaga przede wszystkim planowania sprowadzającego się do przewidywania tego, w jaki sposób będą kształtowały się w przyszłości różne procesy lub zdarzenia, a także do programowania i tworzenia planu.
